لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل: Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه :9

 

بخشی از متن مقاله

بایدها و نبایدهای کارگزاران از دیدگاه امام علی علیه السلام

 

کارگزار باید از نظر حضرت علی علیه السلام:

 

– حکومت را نانخورش و طعمه ای برای خود و اطرافیانش نداند.

 

– امانت دار و نگهبان امانت مردم (بیت المال) باشد.

 

– بدون دستور امام، رعیت را امر و نهی نکند.

 

– خزانه دار مال خدا باشد تا آن را به امام برساند. (نامه 5)

 

–  دل مردم را با نیکویی و مهربانی روشن سازد.

 

– ترس و بیم را از دل و روان مردم بزداید.

 

– با مردم به مدارا کار کند. (نامه 18)

 

– با رعایا درشتی و تندی نکند و سختی روا ندارد.

 

– به آنان ستم نکند و خردشان نشمارد. (نامه 19)

 

 کارگزاران و تمامی کسانی که اموال مسلمین به آنها سپرده می شود باید:

 

– تقوای الهی را در همه حال رعایت نمایند.

 

– مسلمانی را نترسانند.

 

– دینداری مطمئن باشند.

 

– خیرخواه و مهربان باشند.

 

– درستکار و امین باشند.

 

– به اموال آسیب نرسانند. (نامه 25)

 

– در نهان و آشکارا از خدا بترسند.

 

– ریاکار نباشند.

 

– نهان و آشکار و کردار و گفتارشان دوگانه (منافقانه) نباشد.

 

– زیر دستان خود را نرنجانند و دروغگویشان ندانند و به آنان بزرگی نفروشند.

 

– حقوق مردم را که برعهده حکومت است  به تمام ادا نمایند.

 

– به مردم و مسلمانان خیانت نکنند.

 

–   با امام (رهبر) مسلمین ناراستی و دغل کاری نکنند. (نامه 26)

 

– با مردم فروتن، نرمخو و گشاده رو باشند.

 

– همگان را به یک چشم ببینند. (تبعیض روا ندارد)

 

– با نفس خویش پیکار نمایند.

 

– از دین خود حمایت کنند.

 

– به خاطر خشنودی هیچ یک از بندگان، خدا را به خشم نیاورند.

 

– نماز را در وقت معین آن اقامه نمایند. (نامه 27)

 

– فرمانبرداران از مردم را گرامی بدارند.

 

– حرمت خیرخواهان را پاس دارند.

 

– بی گناه را به جای گناهکار نگیرند و پیمان شکن  را به جای پیمان گزار نپذیرند. (نامه 29)

 

– در کار خود هوشیار و با کمال جدیت پایدار باشند.

 

– خیرخواه  خردمند و پیرو فرمان حکومت و فرمانبردار امام (رهبر) باشند.

 

– کاری نکند که به عذرخواهی ناچار شوند.

 

– به هنگام نعمت، بیش از حد شاد(مغرور و غافل) و به هنگام دشواری، سست رای و ترسان نباشند. (نامه33)

 

– مصلحت جوی امام (رهبر) باشند.

 

– بر دشمنان سخت  دل و ستیزه جو باشند.

 

– خیرخواه و کوشا و برای رهبری و نظام شمشیری برنده و رکنی بازدارنده باشند. (نامه 34)

 

 کارگزاران باید:

 

– خدای را بنده (اهل طاعت و عبادت و بندگی و تقوا و علم و عرفان) باشند.

 

– در روزهای ترس و بیم نخوابند.

 

– در ساعت ها و لحظات ترس، از دشمن روی برنتابند.

 

– بر بدکاران از آتش سوزان تندتر باشند.

 

– همانند شمشیری از شمشیرهای خدا باشند که نه تیزی آن کند شود و نه ضربت آن بی اثر گردد.

 

– آنگاه که لازم شود، مردم را فرمان کوچیدن و آنگاه که مصلحت ببینند، آنان را فرمان ایستادن دهند.

 

– بدون اجازه امام (رهبر) نه برکاری دلیری کنند،  نه باز ایستند و نه عقب نشینی کنند و نه پیش روند. (مطبع محض رهبر باشند)

 

– در برابر دشمنان سرسخت باشند. (نامه 36)

 

– در مهمانی های مسرفانه و خارج از عرف شرکت نکنند.

 

– در مجالس و محافل و انجمن هایی که بر پایی آن مورد رضای خداوند نیست و غالباً جنبه ریایی و شخصیت نمایی و … دارد شرکت نکنند.

 

– با پارسایی و پاکدامنی و درستکاری امام خود را یاری کنند. (نامه 45)

 

– برای یاری دین، رهبر را پشتیبانی کنند.

 

– برای خوابانیدن فتنه گنهکاران و بستن رخته های مرزی و نفوذ دشمن در خدمت رهبر قرار گیرند.

 

– به جا و به موقع مهربان و به هنگام، سخت گیر و قاطع باشند.

 

– در برابر رعیت فروتن و  گشاده رو و نرم خو باشند.

 

– تبعیض روا ندارند.

 

– با رفتار خود بزرگان را به ستم وا ندارند و ناتوانان را از عدالت مایوس نسازند. (نامه 46)

 

– در فراوانی نعمت و مال و ثروت دگرگونی نشوند.

 

– اموال  و ثروت خویش را در اموری که موجب نزدیکی آنها به بندگان خدا و مهربانی آنان با برادران دینی شان می باشد صرف نمایند. (نامه 50)

– داد مردم را بدهند.

 

– در برآوردن حاجت های مردم شکیبا باشند.

 

– در گرفتن حقوق دولتی از مردم، رعایا را در مضیقه و تنگنا قرار ندهند و بر آنان سخت نگیرند.

 

– مردم را نزنند و دست به مال مردم نبرند.

 

– نمازگزار باشند.

 

– خیرخواه مردم باشند و با سپاهیان خوشرفتاری کنند.

 

– در حد توان و نیرو در یاری خداوند و شکرگزاری او بکوشند. (نامه 51)

 

 کارگزار باید:

 

– نیکی به بازرگانان و صنعتگران را بر خود بپذیرد.

 

– درباره آنان – به زیر مجموعه خود و کسانی که کارهای بازرگانان را تمشیت می کنند-  به نیکویی سفارش کند.

 

– از احتکار بازرگانان منع کند.

 

– اگر پس از منع دست به احتکار زدند، محتکر را تنبیه نماید تا عبرت دیگران گردد.

 

– در کیفر اسراف نکند.

 

– بخشی از بیت المال و بخشی از غله های زمین های خالصه را در هر شهر به آنان واگذارد.

 

– به نیازمندانی که در دورترین نقطه – در کشور اسلامی- زندگی می کنند و به آنها نزدیک اند یکسان ببخشد.

– حق آنها را رعایت کند.

 

– از رسیدگی به کار و اوضاع آنان دریغ نکند.

 

– به آنان روترشی نکند.

 

– به کار کسانی که در چشم مردم خوارند و مردم آنها را خوار می دارند و به کارگزاران دسترسی ندارند رسیدگی کند.

 

– فردی مورد اعتماد و خدا ترس و فروتن را برای تفقد حال آنان و رسانیدن نیازمندی هایشان به خود مامور کند.

 

– کارگزار خود – یا با واسطه مستقیم – عهده دار یتیمان و کهنسالانی  که چاره ندارند و دست سوال پیش نمی آرند باشد و به امور آنان رسیدگی نماید.

 

– بخشی از وقت خود را به کسانی اختصاص دهد که به او نیاز دارند. (نامه 53)

 

– ملاقات های عمومی ترتیب دهد تا گروه های مردم بدون حضور و مانع سپاهیان و نگهبانان، مشکلات خود را با او در میان گذارند.

 

– سخن درشت و سخن های نادرست مردم را بر خود هموار کند.

 

– با مردم به نیکی و مهربانی برخورد کند و مغرور و خود بزرگ بین نباشد.

 

– به مردم ببخشد، بخششی شایسته و گوارا.

 

– در آنچه از مردم بازمی دارد، توام با مهربانی و عذرخواهی باشد.

 

– به کارگزاران و مدیران زیر دست خود شخصا پاسخ دهد.

 

– نیاز مردم را در حداقل زمان برآورد و به خواسته هایی که کارگزاران و مدیران وی پاسخ نداده اند، خود پاسخ دهد.

– بهترین ساعات وقت خود را در بخشی از روز و شب به عبادت پروردگار اختصاص دهد.

 

– از رعیت به مدت طولانی پنهان نشود.

 

– باندبازی، قوم و خویش گرایی، دوست مداری و حزب سالاری نکند.

 

– بذل و بخشش بی جا و ناروا به افراد باند و جناح و اقوام و نزدیکان و دوستان خود نکند.

 

– در مواردی که رعیت گمان ستم از او برند، از آنها عذرخواهی کند و دلشان را از بدگمانی در آورد. (نامه53)

 

– در صلح با دشمنان رضای خداوند را در نظر گیرد.

 

– پس از آشتی با دشمن، او را دست کم نگیرد و در این مورد حزم و دوراندیشی به کار برد و خوش گمان نباشد.

 

– در آنچه عهده دار است خیانت نکند.

 

– پیمان شکنی نکند.

 

– از خونریزی به طور جدی اجتناب کند.

 

– چنانچه دچار خطا شد و فردی کشته یا مجروح یا مصدوم گردید، در پرداخت دیه تعلل نکند و از موضع قدرت بر خورد نکند. (نامه 53)

*** متن کامل را می توانید بعد از پرداخت آنلاین ، آنی دانلود نمائید، چون فقط تکه هایی از متن به صورت نمونه در این صفحه درج شده است ***