بررسی کارکرد فرّ در اوستا و متون پهلوی (دینکرت و بُندَهِش) برای توصیف عناصر طبیعی و انسانی

چکیده فرّ از مفاهیمی است که هم در متن های ادبی جایگاه یک کلید واژه را یافته و هم در میان نگاره ها کلید درک نمادهای تصویری است. مطابق باور دینی انسان‏ها از فطرتی پاک برخوردارند، این اندیشه در آیین مزد یسنا در قالب فَرّ بیان شده است. فرّ به معنی فروغ، فرّخ، نور یا موهبتی است که از سوی اهورامزدا به کسی که لیاقت آن را داشته باشد، اختصاص می‏یابد. هر آدمی باید در جستجوی فرّ باشد تا پیروزی نصیب او گردد، به بیان دیگر فرّ مخصوص افراد خاصی نیست و همه افراد جامعه می‏توانند فرّ داشته باشند، ولی با انجام گناه، فرّ از آنان دور می‏شود. در اعتقاد زرتشتیان فرّ بر اثر خویشکاری (انجام وظیفه) حاصل می‏شود، بنابراین وظیفه دینی هر انسان این است که به بهترین وجه ممکن وظیفه اجتماعی و شخصی خود