مبانی نظری خودتنظیمی یادگیری

2-4- خودتنظیمی 2-4-1- یادگیری خودتنظیمی تا قبل از دهه ی 1980، مطالعات در حوزه­ی یادگیری خود تنظیم، بر زمینه های گوناگون فردی، خانوادگی، و اجتماعی متمرکز بود و پس از آن، این سازه در زمینه­ی یادگیری مطرح شد و مورد توجه نظریه­های گوناگون روانشناسی از جمله رفتارگرایی، شناخت گرایی، قرار گرفت (کدیور، 1380). یادگیری خودتنظیم بدین معنی است که دانش­آموز مهارت­هایی برای طراحی، کنترل و هدایت فرایند یادگیری خود کسب کند و برای یادگیری تمایل دارد و قادر است کل فرایند یادگیری را ارزیابی کند و در مورد آن بیندیشد (بریرلی، 2001). زیمرمن و شانک،(2008) خودتنظیمی در یادگیری را، توانایی دانش آموز برای درک و کنترل یادگیری شان می دانند که برای موفقیت در مواد درسی بسیار مهم است و آنها را به یادگیرندگانی اثربخش و کارآمد تبدیل می­کند. بنابر تعریف بالا، می­توان