تحقیق بررسی ضرورت بهداشت در پیشگیری از بیماری ایدز در حجم 66 صفحه و در قالب word و قابل ویرایش و با قسمتی از متن زیر:

ایدز و فقر

افراد مبتلا به بیماری ایدز علاوه بر این که به دلیل بیماری نمی‌توانند به کار خویش ادامه دهند مجبورند هزینه سنگینی را برای درمان نیز بپردازند که این مسئله بار مالی زیادی بر بیماران و خانواده‌هایشان تحمیل می‌کند.

ایدز علاوه بر فقیر کردن افراد، کشورها را هم فقیر میکند. همه گیری ایدز در مناطق مختلف جهان به خصوص در منطقه جنوب صحرای بزرگ آفریقا تاثیرات منفی زیادی بر پیشرفت کشورها داشته و این کشورها را با پسرفت مواجه کرده است. به عنوان مثال 30 سال پیش برخی کشورهای آفریقایی با برخی کشورهای جنوب شرقی آسیا از نظر اقتصادی وضع مشابهی داشتند. اما از هنگامی که بیماری ایدز در آفریقا شیوع پیدا کرد این کشورها دچار عقب ماندگی نسبت به همتایان آسیایی خود شدند.

امروزه ثابت شده است که افزایش سلامت وطول عمر مردم یک کشور، رشد و پیشرفت اقتصادی آن کشور را به ارمغان می‌آورد بنابراین از شاخصهای توسعه یافتگی کشورها به حساب می‌آیند. بسیاری از کشورهای پیشرفته امروز جهان، تنها پس از نابودی و مهار بیماریها در کشور خود توانستند به پیشرفت دست یابند. پیشرفت انگلستان و فرانسه در زمان انقلاب صنعتی، پیشرفت ایالتهای جنوبی آمریکا در اوایل قرن بیستم و پیشرفت برخی کشورهای جنوب اروپا پس از جنگ جهانی دوم همگی در سایه پیشرفتهای عظیم در زمینه کنترل بیماریها به دست است.

فاجعه تاسف بار ایدز در آفریقا مثالی تکان دهنده دراین زمینه است. بنا بر یک محاسبه، ایدز سالانه بیش از یک سوم کل درآمد کشورهای جنوب صحرای بزرگ آفریقا را نابود می‌کند و آنها را بیش از پیش به ورطه فقر می‌کشاند.

ایدز با بیمار کردن و از پای درآوردن انسانها به ویژه جوانان، سرمایه‌های ارزشمند انسانی این جوامع را نابود و سیستمهای بهداشتی  و درمانی و دیگر بخشهای تولیدی و خدماتی را فلج می‌کند. برخی از این کشورها پیش از بحران ایدز نه تنها فقیر نبودند بلکه جز کشورهای ثروتمند محسوب می‌شدند. به عنوان مثال، آفریقای جنوبی و بوتسوانا صاحب معدنهای بزرگ الماس و طلا هستند، اما به دلیل ایدز اینک جزو کشورهای فقیر و نیازمند کمک محسوب می‌گردند.

چرا کشورهای ثروتمند به کشورهای دچار بحران ایدز کمک می‌کنند؟

دنیای امروز با سرعتی شگفت آور «جهانی شدن» حرکت می‌کند و با گسترش روز افزون ارتباطات، مرزهای میان کشورها اهمیت پیشین خود را در جداسازی جوامع انسانی از دست داده‌اند و بیماریها در سراسر جهان از کشوری به کشورهای دیگر سرایت می‌کند (نگاه کنید به کادر مربوط به بیماری سارس).

بسیاری از بیماریها با روشهایی ساده و ارزان قابل پیشگیری و درمان هستند و بنابراین میزان تلفات ناشی از دسترسی نداشتن به امکانات درمانی و پیشگیری، «باید» کاهش یابد. کمک به کشورهایی که با بیماریهایی چون ایدز دست به گریبانند در قالب کمکهای بشر دوستانه برای مبارزه با ایدز طبقه‌بندی میشوند که اغلب هم ناکافی است. اما آیا واقعا کمکهای کشورهای پیشرفته و ثروتمند (خواه کمکهای مستقیم و خواه از طریق سازمانهای بین المللی) تنها به دلیل انسان دوستی انجام می‌گیرد؟

در پاسخ باید گفت: خیر. محاسبات اقتصادی و مالی پیچیده و دقیقی هم که کشورهای پیشرفته انجام می‌دهند در ورای این کمک‌ها وجود دارد. برای مثال اقتصاددانان این کشورها حساب کرده‌اند که اگر کارگران معادن در آفریقا بر اثر ایدز بمیرند، اقتصاد کشورهای اروپایی زیان خواهد دید چون برخی مواد خام ارزان قیمت مورد نیاز کارخانه‌های اروپایی به میزان کافی تامین نخواهد شد.

بر این اساس، اقتصاددانان و دولتهای متبوع خویش توصیه می‌کنند که سهمی هر چند ناچیز از درآمد ملی خود را برای کمک به حفظ سلامت در کشورهای فقیر دچار بحران ایدز اختصاص دهند تا در درازمدت منافع اقتصادی کشورهایشان به خطر نیفتد.

پرهیز از رفتارهای پرخطر؛ کلید مبارزه با ایدز

چرا از آموزش به عنوان راهکاری اساسی برای رویارویی با ایدز یاد می‌شود؟

زیرا برای در پیش گرفتن شیوه سالم زندگی و پیشگیری از بیماریها و خطرات، نخست افراد باید این شیوه‌ها را بیاموزند. بنابراین از هدفهای مهم این آموزشها، پیشگیری است.

رمز پیشگیری، پرهیز از رفتارهای پر خطر است. رفتارهایی که می‌توانند خطرهایی برای حال و آینده زندگی ما ایجاد کنند، «رفتارهای پرخطر» یا رفتارهای ناسالم نامیده می‌شوند. سیگار کشیدن، اعتیاد، بی‌بند و باری جنسی، نجوشاندن کنسرو ماهی پیش از مصرف، نوشیدن الکل، ورزش نکردن، زیاده روی در خوردن غذاهای ناسالم و بی ارزش مانند پفک، رانندگی با سرعت غیر مجاز، عدم استفاده از کلاه و کمربند ایمنی، ترقه بازی، عدم استفاده از دودکش مناسب برای وسایل گرمایشی، جوشکاری بدون ماسک محافظ و … نمونه‌هایی از رفتارهای پرخطر هستند که می‌توانند سلامت انسان را به خطر بیندازند و حتی سبب مرگ شوند. رفتارهایی که در مقابل این مثالها قرار می‌گیرند رفتارهای سالم نام دارند.

گاهی امکان ندارد بیماری را به طور کامل از میان برداشت و ریشه کن کرد، بلکه می‌توان با کاهش رفتارهای پرخطر و زندگی به شیوه ای سالم، از گسترش آن بیماری جلوگیری کرد (بیماریهای قلبی و ایدز مثالهای خوبی د راین زمینه‌اند). به همین دلیل سازمان جهانی بهداشت در سال 2002 میلادی «کاهش خطرات، پیشبرد زندگی سالم» را شعار خود قرار داده است. به عنوان مثال از شعار «مهمترین راه کنترل بیماری ایدز خویشتنداری و بهداشت جنسی پیش از ازدواج، کاهش سن ازدواج و پرهیز از هرگونه بی‌بند و باری جنسی است» می‌توان یاد کرد.

اعتیاد: نمونه یک رفتار پر خطر

اعتیاد از رفتارهای پرخطری است که می‌تواند بسیاری از بیماریها و عوارض جسمی و روانی از جمله ایدز را در پی داشته باشد.

اعتیاد یعنی وابستگی جسم و روان به ماده ای که بر آدمی تا می‌گذارد. این ماده می‌تواند سیگار، الکل، مواد افیونی مانند تریاک و هرویین، مواد توهم‌زا مانند حشیش، ماری جوانا، ال اس دی و اکستاسی (اکس)، مواد محرک مثل کوکائین و آمفامین، دراوهای آرامبخش و خواب آور یا برخی انواع چسب‌ها و مواد فرار باشد.

از ویژگیهای اعتیاد می‌توان میل شدید به مصرف ماده اعتیاد آور، کنترل‌ناپذیری میزان مصرف، خماری در صورت نرسیدن آن ماده، عادت کردن به مقدارهای قبلی استفاده شده و نیاز به مقادیر بیشتر برای رسیدن به لذت، نادیده گرفتن علاقه‌های دیگر و ادامه مصرف با وجود زیان و آسیبهای آشکار پدید آمده را نام برد.

بنا بر آمارها 2/1 میلیارد نفر در جهان یعنی یک سوم بزرگسالان جهان سیگار می‌کشند و مصرف الکل هم به جز در میان مسلمانان بسیار بالاست.

سیگار و الکل هر چند شاید به ظاهر ربطی به ایدز نداشته باشند، اما نقش «جاده صاف کن» را بازی می‌کنند. مصرف سیگار و الکل معمولاً در سنین پایین شروع می‌شود و بعدها به اعتیاد به مواد مخدر، محرک و توهم زا منجر می‌گردد، بنابراین اصلا نباید آنها را دست کم گرفت.

زمانی این تصور نادرست وجود داشت که سیگار تفریح خاص انسانهای باشخصیت، ثروتمند و با فرهنگ است. اما امروزه آمارها چیز دیگری می‌گویند: بین شیوع بالای مصرف سیگار در هر کشور و عقب ماندگی آن رابطه مستقیم وجود دارد و در مجموع بیشترین تعداد سیگار در کشورها را هم کسانی مصرف می‌کنند که فقیر ترین افراد آن جامعه و دارای کمترین تحصیلات هستند.

الکل به صورت مستقیم (مانند فقر، بیکاری و اعتیاد) به عنوان عامل مساعد کننده همه گیری ایدز در جهان شناخته شده است.

در مطالعات انجام شده، میان مصرف الکل و شیوع ایدز در آفریقا  رابطه مستقیمی وجود داشته است. علت احتمالی این امر آن است که الکل قدرت تصمیم‌گیری، تسلط و خودداری فرد را از او می‌گیرد و باعث می‌شود که فرد در شرایط مستی، بی محابا به هر رفتار پرخطر و نادرستی تن در دهد و به زیان آن فکر نکند. رواج نوشیدن الکل در جامعه باعث گسترش بی بند وباری، اعتیاد و ایدز می‌شود.

مواد مخدر و توهم زا از نظر تاثیر شیوع ایدز، شبیه الکل اما بسیار بدتر از آن هستند. معتادان، مواد مخدر و توهم زا را به روشهای مختلف مصرف می‌کنند که تزریق مواد مخدر با سرنگ یا سوزن مشترک با دیگران از همه خطرناک تر است. همچنین رفتارهای پرخطر دیگر مانند خالکوبی و حجامت میان معتادان شایع تر است. معتادان به دلیل نیازی که به مواد مخدر دارند برای تامین آن حاضرند هر کاری بکنند. از سوی دیگر فرد معتاد زمانی که مواد مخدر مصرف می‌کند تسلط و خوداریش را در تصمیم گیریها از دست می‌دهد و واقعیتها را  نادرست و حتی وارونه می‌بیند، به همین سبب به آسانی فریب می‌خورد و حتی کارهایی که قصد انجام آن را نداشته است و بعدا از انجام آن پشیمان می‌شود را انجام می‌دهد.

متاسفانه در سالیان اخیر مصرف سیگار، مواد مخدر و توهم زا در کشورهای در حال توسعه به خصوص در میان نوجوانان و جوانان شیوع بیشتری پیدا کرده است. این مواد غیر از تاثیر مهمی که بر گسترش ایدز دارند، بسیاری آسیبهای دیگر را نیز در پی دارند. هرویین حتی با یک بار مصرف می‌تواند باعث اعتیاد شود. مصرف حشیش حتی در همان بار اول می‌تواند به روانپزشکی برگشت ناپذیر برای همه عمر بینجامد. مصرف اکستاسی می‌تواند باعث مرگ ناگهانی فرد مصرف کننده شود. این ماده سبب مرگ سلولهای مغزی می‌گردد. توهم ناشی از ال اس دی سبب احساس دروغین قدرت و اختلال در درک درست مکان و درنتیجه رفتارهایی مانند پریدن از بالای ساختمانها یا پریدن جلوی اتومبیلها در بزرگراهها می‌شود.