در چند سال اخیر اتفاق عجیبی افتاده است . شرلوک هولمز ، آن کار آگاه عبوس ، سرد و بی احساس که در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم جایی در خیابان های کثیف لندن سکونت داشت ، به شخصیتی با حال تبدیل شده است

هولمز می گفت : انسان باید اتاقک زیر شیروانی مغزش را با اسباب واثاثیه ای پر کندکه احتمال استفاده از آن وجود داردبقیه آن را می توان در انبارخرت و پرت های کتابخانه اش بگذارد و درصورت لزوم به سراغشان برود

پرورش یک ذهن هوشمند

 من یک مغزم ، واتسون بقیه بدنم فقط ضمیمه است

توجه به دنیای اطراف

هولمز:

تو می بینی ولی توجه نمی کنی تمایز بین این دو کاملا ً آشکاره.

هولمز :

ذهنم تمام مدت درگیر این بوده که جایی سرنخی ، حرف نابجایی یا مشاهده عجیبی توجهم را جلب کرده و من با بی اعتنایی فراموشش کرده ام.