چکیده: 

در صنایع برق، استراتژی های پایداری علاوه بر هزینه­های سرمایه­گذاری برای ایجاد زنجیره تامین پایدار، باید سطح عدم اطمینان آینده و در نتیجه ریسک­هایی که تصمیمات ممکن است بر روی ابعاد محیطی، اقتصادی و اجتماعی بگذارد را در نظر بگیرد. بر این اساس در این پژوهش به شناسایی عوامل موثر بر پایداری زنجیره تامین برق پرداخته، ساختار روابط میان عوامل شناسایی و رتبه­بندی شد. نمونه آماری این پژوهش تعداد 10 نفر از مدیران و کارشناسان برق منطقه تهران بزرگ است. برای تبیین روابط عوامل موثر از روش ساختاری تفسیری استفاده شد. به منظور رتبه بندی ریسک ها از روش FMEA[1] و محاسبه اعداد اولویت ریسک استفاده شده است. طبق نتایج مولفه های تحریم، نوسانات نرخ ارز، بحران­های مالی، بلایای طبیعی، استفاده ناکارا از منابع، بی ثباتی و ناآرامی­های اجتماعی، نقض حقوق بشر، نقض اخلاق در کسب و کار، محیط کار ناسالم و خطرناک در سطح چهارم و پایین­ترین سطح تاثیرگذاری بر زنجیره تامین پایدار در صنعت برق قرار گرفته اند. عدم تحقق تعهد اجتماعی در سطح سوم و مولفه های نوسانات قیمت/هزینه و از دست دادن اعتبار شرکت یا سازمان در سطح دوم قرار گرفته است. همچنین کاهش سهم بازار تنها مولفه سطح اول است. نتایج رتبه­بندی عوامل نیز نشان داده است که مولفه­های بحران­های مالی، عدم رعایت قوانین پایداری، بلایای طبیعی، استفاده ناکارا از منابع و نقض حقوق بشر، به ترتیب، جزو پنج مولفه مهم هستند که در رتبه های اول تا پنجم قرار دارند. همچنین مولفه کاهش سهم بازار که در مدل ساختاری تاثیرپذیرترین مولفه شناخته شد، از حیث اهمیت در رتبه ششم قرار گرفته و مولفه از دست دادن اعتبار که در مدل در سطح سوم قرار گرفته در رتبه هشتم جای گرفته است. بنابراین همه تلاش مدیران بخش صنعت برق و همچنین دولت باید رفع و اصلاح مسائل درون صنعتی و برون صنعتی مربوط به صنعت برق باشد.