﴿… لِله عَلَى النّاسِ حِجُّ الَیْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إلَهِ سَبیلاً…﴾

آلُ عِمْران: 97

حجّ خانۀ (خدا) بر مردم بر کسانی که بتوانند به سوی آن راه یابند واجبِ الهی است.

مَکَّهُ الْمُکَرَّمَهُ وَ الْمَدینَهُ الْمُنَوَّرَهُ

نَظَرَ عارِفٌ إلَی والِدَیهِ، فَرَأَی دُموعَهما تَتَساقَطُ مِنْ أَعْینهما فَسَأَلَ والِدَهُ مُتَعَجِّبا: یا أَبی، لِمَ تَبکی؟!

اَلأَبُ: حینما أَرَی النّاسَ یَذْهَبونَ إلَی الْحَجِّ، تَمُرُّ أَمامی ذِکْرَیاتی؛ فَأَقولُ فی نَفسی: یالَیتَنی أَذْهَبُ مَرَّهً أُخْرَی!

عارف به پدر و مادرش نگاه کرد؛ دید که اشکانشان از چشمانشان پی در پی فرومی افتد. با تعجب از پدرش پرسید:  پدرم.، چرا می گریی؟

 پدر: هنگامی که مردم را می بینم به حج می روند، خاطراتم از پیش [چشم]م می گذرد. به خودم می گویم: ای کاش بار دیگر بروم.