غوریان یا آل شَنسَب دودمانی افغانستانی  بودند که بین سده‌های ۱۰ و ۱۱ میلادی در نواحی صعب غور واقع در کوهستان‌های مابین هرات و غزنه فرمانروایی می‌کردند و به دو شعبهٔ اصلی منقسم می‌شدند: یکی از آن دو در غور سلطنت می‌کردند و پایتخت آنان فیروزکوه بود و دیگر طخارستان واقع در شمال غور که پایتخت ایشان بامیان بود، و آنان را غوریه‌ای بامیان نیز می‌گفتند. در خصوص تعلق آن‌ها به گروه قومی خاص، دیر باز است که اختلاف نظری وجود دارد، بدین معنا برخی آن‌ها را مردمان هزارهدانسته‌اند، طرفداران این نظریه به گرایش‌های شیعی سلاطین آنان که به دست علی بن ابی‌طالب مسلمان شدند و هزاره‌های شیعه مذهب ساکن در حدفاصل هرات و غزنه (قلمرو تاریخی غوریان) استدلال می‌کنند و در برابر، عده‌ای نیز آن‌ها را تاجیک دانسته‌اند. غوریان به ملوک شَنسَبانی یا آل شنسب نیز مشهور بوده‌اند. علت شهرت این دو سلسله به شنسبی، انتساب آنان به شخصی به نام حسن شنسب است که می‌گویند در صدر اسلام می‌زیسته‌است و بدست علی ابن ابی طالب اسلام آورده‌است.

فهرست مطالب:

مقدمه

پیشینه

موقعیت جغرافیایی

شهرت غوریان

تعلق به گروه ها

شاهنشاهی غوری در سال ۱۲۰۰ میلادی

آسیا در ۱۲۰۰م، نشان دهنده غوریان و همسایگانش

اصل و نسب غوریان

زبان غوریان

امرای غوری

بنجی بن نهاران

سوری بن محمد

محمد سوری

ابو علی محمد بن سوری

عباس بن شیث

محمد بن عباس

قطب الدین حسن

عزالدین حسین

روابط غوریان با خلافت عباسی

مناسبات غوریان با حکومت ‌های همجوار

مبارزات غوریان برای استقلال یافتن

اوج قدرت غوریان

وضعیت نظامی و سیاسی غوریان

امور اداری و نظامی غوریان

وضعیت اقتصادی و اجتماعی غوریان

اوضاع دینی غوریان

زوال غوریان