تعداد اسلاید: 61

فرمت فایل : ppt 

مقدمه

وقوع زمین لرزه های بسیار شدید در سال های اخیر در ایران بیانگر این حقیقت است که کشور ما به عنوان یکی از مناطق با لرزه خیزی بالا می باشد که هر از گاهی یک زلزله بزرگ با خسارت های مالی و جانی بسیار درآن اتفاق می افتد. وقوع زلزله تنها منجر به خسارت در مقطع زمانی رخ داد آن نبوده و در برخی موارد میزان و شدت خسارت به حدی بالاست که اثرات آن تا سالهای متمادی بر جای می­ماند. در چنین شرایطی لازم است تا با اعمال تمهیدات مناسب سازه ای، سعی در کاهش آسیب پذیری سازه ها در مقابل زلزله نمود.

به عنوان یک رویه متداول در طراحی لرزه ای، افزایش مقاومت و شکل پذیری می تواند به عنوان یک راه حل مطرح باشد. با افزایش شکل پذیری، سازه در حالت غیر خطی جذب انرژی کرده و می توان با طراحی جزئیات سازه ای، با افزایش ظرفیت سازه، نیرو و انرژی مورد درخواست زلزله را توسط ظرفیت سازه تامین نمود.

تلاشهای زیادی جهت اعمال تکنولوژی های مدرن کنترل به ساختمانها در راستای بهبود ایمنی آنها در مقابل خطر زمین لرزه صورت گرفته است. این روشها به صورت فعال، نیمه فعال و غیر فعال تقسیم بندی می شوند. یکی از مکانیسم های غیر فعال، جداسازی لرزه ای ساختمان می باشد که بطور وسیعی مورد توجه مهندسین و محققین برای بهبود عملکرد لرزه ای سازه های مختلف قرار گرفته است.

فلسفه جداسازی لرزه ای

ایده اصلی جداسازی لرزه ای، جدا کردن سازه از ارتعاشات زلزله با قرار دادن المانهایی دارای خاصیت میرایی و همچنین شکل پذیری می باشد. این المان ها باعث کاهش انتقال نیروی زلزله از زمین به روسازه، از طریق جابجایی پریود اصلی سازه می باشد.

در جداسازی  لرزه  ای دوره ی تناوب اصلی سازه به کمک  تجهیزاتی که بین  روسازه و بخش  پایین دست آن قرار  میگیرد افزایش می یابد.

 افزایش  دوره ی تناوب طبیعی سازه موجب کاهش پاسخ لرزه ای سازه ها در زمان وقوع ارتعاشات با دوره ی تناوب حاکم  کوتاهتر میگردد. این قابلیت درشکل  نمایش داده  شده است. در  سازه های مرسوم، احتمال وقوع تشابه یا نزدیکی دوره ی تناوب طبیعی سازه با دوره ی تناوب حاکم در ارتعاش ناشی از زلزله زیاد است. جداسازی  لرزه ای در واقع باعث بلندتر شدن دوره ی تناوب طبیعی سازه  میشود. این امر با توجه به طیف پاسخ شتاب زلزله، در اغلب موارد منجربه کاهش احتمال وقوع نیروها و  شتابهای زیاد در سازه  میگردد.