درک درست ما از روانشناسی زمان ، می تواند زندگی ما را تا حد بسیار زیادی تغییر دهد . شاید بتوان درک انسان را از مفهوم زمان با درک یک ماهی از آب مقایسه کرد . همچنان که یک ماهی آنقدرها به وجود آب اهمیت نمی دهد ، انسان ها نیز در زمان غوطه ور هستند .

هم آب برای ماهی و هم زمان برای انسان ، به عنوان عنصری بسیار تاثیرگذار در روند زندگی شان است ، اما آنقدر که باید به آن ها اهمیت داده نمی شود . به بیان دیگر ، نحوه نگرش ما به زمان ، تعیین کننده بخش مهمی از کیفیت زندگی ماست ، اما به ندرت به آن توجه می کنیم ، این موضوع یکی از پارادوکس های زمان است .

زمان

زمان، چیزی است که نمی‌توانیم آن را بخریم، بسازیمش یا بفروشیمش. در جهان امروز ما اغلب با مشکل لِه شدن زمان مواجه هستیم.

تا آغاز قرن بیستم ، مردم به زمان مطلق معتقد بودند، یعنی هر عارضه و حادثه‌ای می‌توانست به طریقی یکسان با عددی به نام « زمان » نشانه شود و همه ساعت هایی که درست کار می‌کنند می‌توانستند در سنجش فاصله زمانی بین دو رویداد همخوان و هم ‌‌آواز باشند.

با این همه ، اکتشاف این که سرعت نور به نظر هر ناظری یکسان می‌نماید و مستقل از چگونگی حرکت او می‌باشد، منجر به نظریه نسبیت و به دنبال آن بطلان نظریه وجود زمانی مطلق و یگانه شد و این نظریه جانشین آن شد که هر ناظری باید زمان را با ساعتی که همراه خود دارد، سنجیده و ثبت کند. بنابراین ، ساعتهایی که همراه ناظران مختلف هستند، لزوما با هم مطابقت نخواهند داشت. به این ترتیب ، زمان مفهوم شخصی بیشتری یافت و در ارتباط با ناظری شد که آن را اندازه می‌گرفت.

تعداد صفحات: 27