زیگموند فروید نخستین کسی بود که کوشید بگونه یی تجربی زمینه ی ناخودآگاه خودآگاهی را بررسی کند. او فرض را بر این گذاشت که خواب امری اتفاقی نیست و با افکار و مسایل خودآگاهانه ی ما پیوند دارد. چنین فرضی به هیچ وجه قراردادی نبود و تکیه بر دستاوردهای عصب‌شناسان گرانمایه‌یی چون پی‌یر ژانه داشت، بر این کبنا که نشانه های روان‌نژندی دست‌کم با یکی از تجربه های خودآگاه پیوند دارند و به نظر می آید که این نشانه ها، تظاهر قسمت های گسبخته ی خودآگاه ما باشند که در شرایط و لحظه های متفاوت، خود می توانند دوباره خودآگاه شوند.

تعداد صفحات: 5