مطالعه درطب عامیانه یک منطقه در پاسخگوی به مسائل ازموفقیت بسیاری برخوردار است زیرا طب سنتی به عنوان بخشی ازیک کل بنام فرهنگ با سایر اجزاء فرهنگ جامعه از قبیل نوع تغذیه، معیشت، باورها، سنن، آداب و رسوم و… در ارتباط نزدیکی قرار دارد از طرفی تعداد زیادی از روشها که در طب سنتی یک منطقه اجرا می‌شود با تشابه فراوانی در مناطق دیگرنیزاجرا می‌گردند ازجمله حجامت، زالواندازی، داغ کردن و امثال آنان. مطالعه در باره طب عامیانه می‌تواند ضمن شناسائی این روشها، تبادلات و تاثیرات فرهنگی در میان اقوام ساکن در منطقه و مناطق دیگر را بازگو کند و در این رابطه علوم دیگری چون تاریخ، زبان‌شناسی، باستان‌شناسی و… می‌توانند به یاری محقق مردم ‌شناس بیایند. آنچه مهم تر است اینکه چگونه از طریق یک پدیده مانند طب سنتی وتغییراتی که در روابط ، شیوه‌ها، تکنیک و باورهای آن در گذشت زمان روی می دهد، می‌توان تغییرات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جامعه را بررسی کرد.(1)

     در فرهنگ عامه اعتقاد بر این است که نطفه انسان در رگی در کمر یا پشت مرد جای دارد. چون نطفه مرد در رحم زن بیفتد به خواست خدا زن آبستن می‎شود و بچه می‎آورد. این عقیده به گونه‎ای بارزتر در داستان قدیم و عامیانه شب چهارصد و پنجاهم هزار و یک شب بیان شده است:«در مرد رگی است که همه رگها را آب دهد وآب ازسیصد و شصت رگ جمع کرده به بیضه چپ بریزد.آنگاه خونی سرخ گردد،پس از آن از حرارت مزاج آب غلیظ و سفید شود ورایحه او مانند رایحه شکوفه خرماست ». درباره چگونگی شکل‎گیری بچه در شکم مادر، باور عامه بر این است که نطفه پس از 3 دوره 40 روزه و یک دوره کوتاه 10 روزه، به شکل بچه انسان درمی‎آید. بچه در چلّه اول به صورت نطفه است، در چلّه دوم به صورت خون و در چلّه سوم به صورت یک پاره گوشت. در این هنگام به فرمان خدا فرشته‎ای می‎آید و این پاره گوشت را شکل می‎بخشد. نخست دست و پای بچه را می‎سازد و سپس اندامهای دیگرش را. ساختن بینی و شرمگاه بچه را هم به خدا وامی‎گذارد. خدا هم نخست بینی و بعد اندام نری یا مادگی بچه را می‎گذارد و به جسم او کمال می‎بخشد. ساختن همه اندامها 10 روز به درازا می‎کشد. در این هنگام به امر خدا اسرافیل نفخه‎ای به شکم مادر می‎دمد و روح در بچه حلول می‎کند. بچه با دریافت روح، در شکم مادر به جنب و جوش می‎افتد .عامه مردم دوره آبستنی زن را 9 ماه و 9 روز و 9 ساعت (نه کم و نه زیاد) می‎دانند. می‎گویند بچه از ماه هفتم آماده بیرون آمدن از شکم مادر است. اگر بچه در 7 ماهگی یا در 8 ماهگی به دنیا بیاید، پا نمی‎گیرد و می‎میرد. پیشینیان عقیده داشتند که بچه‎ای که 7 ماهه زاده شود، زنده می‎ماند لیکن اگر 8 ماهه زاده شود، یا مرده به دنیا می‎آید و یا پس از چندی می‎میرد

                               افریقای /امریکایی

                                  امریکایی- هندی