بین یک کشور و مناطق تشکیل دهنده آن رابطه دوسویه و متقابلی برقرار است. به این معنا که در عین حال که یک کشور از مناطق مختلفی تشکیل می شود، مجموع آن مناطق هستند که به یک کشور موجودیت و هویت می بخشند. در حالت معمول، مناطق مختلف یک کشور باید از یک همگنی نسبی برخوردار باشند که البته این همگنی می تواند در زمینه های مختلف، متفاوت باشد. از منظر جغرافیای سیاسی، کشورهای پیشرفته تر شامل مناطق همگن تر – خصوصا از لحاظ سطح توسعه – می باشند و آنجایی که تفاوت میان مناطق از سطح معینی تجاوز کند، معمولا با تنش و حتی بحران مواجه خواهیم بود. این بحران اگر دارای شدت زیاد یا مدت زمان طولانی باشد، ممکنست حتی به تجزیه یک کشور بینجامد. استان سیستان و بلوچستان، یکی از 31 استان ایران است که با وجود قابلیت های بالا و حساسیت های انسانی و محیطی تابحال آنطور که باید و شاید موردتوجه مسئولین ذیربط قرار نگرفته است. در مقاله حاضر، در قالب مدل SWOT تلاش شده تا ضمن شناخت نقاط چهارگانه قوت، ضعف، فرصت و تهدید این استان، تحت نگاهی سیستمی، استراتژی هایی جهت به حداکثر رساندن نقاط مثبت و به حداقل رساندن نقاط منفی استان ارائه گردد. مقاله نتیجه می گیرد که سیستان و بلوچستان همچون تیغی دوروست که قوت یا ضعف بودن آن در نتیجه چگونگی توجه و برخورد با آن حاصل می شود. در صورت توجه و برنامه ریزی کافی این استان می تواند به نقطه قوت و استراتژیکی برای کشور تبدیل شده، در غیر اینصورت تبدیل به نقطه ضعف و دستمایه ای برای اختلافات داخلی و تبلیغات خارجی به زیان کشور خواهد بود.

فرمت فایل پی دی اف

 تعداد صفحه 18