ارحموا ثلاثه

أَسر الْمُسْلِمونَ فی غَزوَهِ طَیِّءَ «سَفّانَهَ» ابْنَهَ «حاتِمٍ الطّائیِّ» الَّذی یُضْربُ بِهِ الْمَثَلُ فِی الْکَرَمِ، وَ لمَّا ذَهَبَتْ مَعَ الْأسْرَی إلَی رَسولِ اللّهِ، قالَتْ لَهُ: إنَّ أَبی کانَ سَیِّدَ قَومِهِ، یفکُّ الْأسیرَ وَ یَحْفَظُ الْجارَ وَ یَحْمِی الْأهلَ وَ الْعِرْضَ وَ یُفَرِّجُ عَنِ الْمَکْروبِ، وَ یُطْعِمُ الْمِسکینَ، وَ یَنْشُر السَّلامَ، وَ یُعینُ الضَّعیفَ عَلَی شَدائِدِ الدَّهرِ، وَ ما أَتاهُ أَحَدٌ فی حاجَهٍ فَرَدَّهُ خائِباً، أَنا ابْنَهُ حاتِمٍ الطّائیِّ.

مسلمانان در جنگ طی سفانه دخت حاتم طایی را که در جوانمردی به او مثل زده می شد اسیر کردند. هنگامی که با اسیران به سوی فرستاده خدا رفت، به پیامبر گفت: پدرم سرور قومش بود. اسیران را آزاد می کرد، همسایگان را نگاهبانی می کرد، از خانواده و آبرو پشتیبانی می کرد،  اندوه غمگین را می زدود. تنگدست را خوراک می داد، آشتی را می پراکند، ناتوان را در گرفتاری های روزگار یاری می رساند. هیچ کس نزد او برای نیازی نمی آمد که ناامیدش بازگردانَد.