عباس بن علی علیه السلام که کنیه ایشان ابوالفضل و و از القاب معروف می توان به قمر بنی هاشم است، اشاره کرد. ایشان جزء معصومین نیستند ولی چیزی از آن ها کم ندارند و حضرت ابالفضل را با رشادت و فداکاری که در واقعه کربلا برای کاروان مسلمین کارهای بزرگی را انجام داده است. قدرت و مهارت قمر بنی هاشم در جنگ زبانزد خاص و عام بوده و هست طوری که گفتنی است دشمنان با شنیدن نام ایشان مو بر بدن سیخ می کردند.

قصد داریم تا زندگانی حضرت عباس (ع) را در قالب یک مقاله و به صورت کامل در اختیار شما عزیزان قرار دهیم. سرتیتر هایی که در این مقاله به کار رفته است به صورت زیر می باشد :

• در ابتدا تولد و میلاد حضرت عباس (ع) توضیح داده شده است.
• در ادامه چهره و سیمای حضرت ابوالفضل توصیف شده است.
• القاب و کنیه های قمر بنی هاشم موضوع بعدی است که به آن پرداخته شده است.
• روایت حادثه عاشورا و حضرت عباس علیه السلام یکی دیگر از موضوع هایی است به آن اشاره شده است.
• همچنین شهادت و حرم مطهر حضرت ابوالفضل العباس را درباره آن مطالب نوشته ایم.
• و … .

خلاصه زندگی نامه حضرت ابوالفضل عباس علیه السلام

عباس بن علی (ع) از زن پاکدامنی به نام فاطمه کلابی که به (ام البنین) معروف است، در روز چهارم شعبان و در سال بیست و ششم هجرت زاده شد. جهان نورانی شد به مولود قمر بنی هاشم آن نوری که در افق مجد علوی به ثمر رسید و از پستان مادر محترمه اش ام البنین رشد نمود و در حجر خلافت و تربیت شاه ولایت با روح شهامت و علم و شجاعت به درجه ی کمال رسید. در اثر هر قدمی که دو سبط مصطفی در طریق بندگی خدا و مدارج شرف و سیادت برمی داشتند پیروی می نمود و هدایت و خدمت به خلق و اطاعت از خالق را آموخت. ابوالفضل پدر فضل و بزرگواری و جامع فضیلت بود و از خورشید فلک امامت، شجاعت حسینی و علم و صلاح و تقوی را به ظهور رسانید. وقتی که عباس (ع) به دنیا آمد و چشم علی(ع) به نوزادش افتاد اشک در چشمان مبارکش جمع شد و گریه کرد.

اسامی و القاب حضرت ابوالفضل عباس (ع)

حضرت عباس (ع) از همان اوایل کودکی بسیار زیبا و جذاب بود و در بین همه کودکان از همه خوش اندام تر بود و به دلیل همین زیبایی او را (قمر بنی هاشم) نامیدند. در میان عرب ها این طور رسم بود که وقتی کسی دارای زیبایی های بسیاری بود و خصلت های معنوی او نیز به زیبایی هایش افزوده می شد او را (قمر) به معنی (ماه) می نامیدند. اینگونه بود که عباس بن علی (ع) را به عنوان (قمر بنی هاشم) لقب کردند که کاملاً بر اندازه ی وجود و شخصیت آن حضرت بود.

یکی از القاب حضرت ابوالفضل (ع) ساقی تشنگان است، این لقب را به آن جهت به حضرت دادند زیرا حضرت عباس (ع) در زندگانی خود جوانمردی های زیادی انجام داده است و یکی از معروف ترین آن جوانمردی ها در روز عاشورا بود. در این جنگ نابرابر که یزید و یارانش آب را بر امام حسین (ع(و اصحابش بسته بودند حضرت عباس تمام تلاش خود را برای رساندن آب به خیمه ها انجام داد.

لقب دیگرآن حضرت (ابوقربه) است، ابوقربه به معنی اختیار دار مشک آب است. این لقب را نیز به این دلیل به حضرت داند زیرا که ایشان در روز عاشورا با مشک چرمی که در دست داشت همواره سعی در آوردن آب داشت.

از دیگر القاب حضرت عباس(ع) می توان به ابوالفضل، شهید، عبد صالح، سقا اشاره کرد.

فرزندان حضرت ابوالفضل

همسر حضرت عباس بانویی به نام (لبابه) بود، لبابه دختر (عبدالله بن عباس بن عبدالمطلب) بود. ازدواج آن ها در تاریخ بین سال های چهل تا چهل و پنج هجری ثبت شده است. عباس (ع) و همسرش لبابه دارای پنج فرزند به نام های : عبیدالله، فضل، حسن، قاسم و یک دختر بودند. دو تن از فرزندان حضرت به نام های حسن و قاسم در کربلا به شهادت رسیدند.

رشادت های عباس (ع)

بیشتر ما فقط عباس (ع) را در ورق های از تاریخ که مربوط به کربلا و عاشورا است می شناسیم در صورتی که عباس از همان دوران نوجوانی و جوانی مانند کوهی استوار و مقاوم بود و هیچ گونه ترسی را در خود راه نمی داد. او همیشه و در تمام جنگ ها پیروز از میدان بازمی گشت و کافران و مشرکان را از پا در می آورد. در بیشتر جنگ ها همراه پدرش علی (ع) حضور داشت و همواره از اسلام دفاع می کرد. رشادت و دلاوری در فرزندان و نوادگان علی (ع) به صورت موروثی بود و عباس این خصلت ها را به طور کامل به ارث برده بود.

شهادت حضرت ابوالفضل العباس

در روز عاشورا تشنگی بر همه غالب شده بود، عباس مشک آب را بر دوش گرفت و به شریعه ی فرات رفت. خود حضرت نیز در آن هوای گرم و طاقت فرسا و با جنگ هایی که کرده بود بسیار تشنه بود به همین دلیل دستانش را در آب فرو برد تا اندکی آب بنوشد اما به ناگاه یادش آمد که برادر و خانواده اش در خیمه ها تشنه هستند و این فکر مانع از آن شد که عباس (ع) حتی قطره ای از آن آب بنوشد و این حرکت او در تاریخ بی سابقه بود. عباس مشک خود را از آب پر کرد و به سمت خیمه ها به راه افتاد. دشمن که خود را از مبارزه با او ناتوان می دید سعی کرد با حیله ای ناجوانمردانه عباس (ع) را از پا درآورد. یکی از سربازان دشمن که پشت درختی پنهان شده بود از پشت سر به او ضربه ای وارد کرد و دست راست او را قطع کرد، اما آن حضرت نا امید نشد و مشک را به دست چپش گرفت. در همین هنگام بود که نامرد دیگری با ضربه ای دیگر دست چپ او را نیز قطع کرد. عباس مشک را به دهان گرفت و به راه خود ادامه داد تا اینکه این دفعه تیری بر مشک نشست و مشک را سوراخ کرد. این جا بود که امید عباس نا امید شد و ظالمی با عمود آهن بر فرق آن حضرت زد. حضرت ابوالفضل (ع) در سال شصت و یک هجری و در روز دهم محرم در حالیکه 34 سال سن داشت به شهادت رسید و در این جا بود که عمری که تمام آن سرشار از جوانمردی و مروت و دلاوری بود به پایان رسید. بعد از حادثه ی کربلا بدن مطهر همه ی شهدا در قسمت پایین مرقد امام حسین (ع) دفن شد اما چون پیکر حضرت عباس (ع) در نهر علقمه بود آن حضرت را در محلی سر راه (غاضریه) دفن کردند.  فرمت پی دی اف تعدادصفحات 49