خشم را نوعی عاطفه می دانند که در انسان ها بیش یا کموجود دارد ودر همه مراحل حیات باشدت و ضعف با آدمی همراه است برخی از روانشناسان آنر ا به عنوان غریزه ای طبیعی در انسان می شناسند که دارای منشا زیستی  و فیزیولوژیکی است ودرجه ضعف یا شدت آنر ا به میزان ترشح غده های درونی میدانند این حالت هر چند گاه یکبار در زندگی ما بروز می کند و موجب پدید آمدن دگرگونی در احوال ورفتار وتنوع در زندگی می شود آدمی در سایه آن قدرت ونیرویی در خود می یابد که آن را در راه هدف ومقصدی که خواستار آن است به ک ار می برد وجود آن به میزان متعادل و کنترل شده در آدمی ضروری است ولی وقتی صورت افراطی به خود بگیرد نوعی ابتلا وگرفتاری و موجد رنجها و نابسامانیهاست وباید درمان گردد آن چه که مایه  ناراحتی والدین  ومربیان یمی گردد همین خشم افراطی است . دکتر علی قائمی ص 138) وقتی فرزندتان در دوره نوزادی به سر می برد خشم خود رابه شکل ؟ یکی نشان می دهد هم چنان که بزرگ تر شد شاید شما روی احساساتش اسم گذاشتید(تو عصابنی هستی) هرگاه که شروع به ضربه زدن کرد با گفتن (نه) یا این جمله که (زدن کار خوبی نیست ) برای او محدودیت قایل شدید وبه جای آن اور ا تشویق کردید که بگوید(من عصبانی هستم) یکی از مولفه های اصلی روبه رشد کودک در این سن آن است که یاد بگیرید چگونه پرخاشگری خودر ا کنترل کند و خشم خود را به روش مثبت بیان کند با این همه برای او بسیار مشکل  است(ورد 23 صفحه )