فایل ورد در 26 صفحه و 10193 کلمه

نانوذرات و نانوکامپوزیت‌ها در گستره وسیعی از کاربرد‌ها مورد استفاده قرار گرفته اند از جمله صنایع داروسازی، نساجی، آرایشی و بهداشتی، کشاورزی، اپتیک، بسته بندی غذایی، اپتوالکترونیک، نیمه هادی، هوافضا و کاتالیست. نانوذرات را می توان درون نانوکامپوزیت های زمینه پلیمری جا داد. نانوکامپوزیت های زمینه پلیمری شامل نانوذرات معدنی و پلیمر های آلی دسته جدیدی از مواد هستند که عملکرد بهبود یافته ای نسبت به رقبای میکروسایز از خود نشان می دهند. بنابراین انتطار می رود کاربرد آن ها باعث پیشرفت قابل توجه کاربرد های مهندسی گردد. وارد کردن نانوذارت معدنی به داخل ماتریکس پلیمری به طور قابل توجهی خواص آن را تغییر می دهد. کامپوزیت حاصل را می توان برای بهبود خواص حرارتی، مکانیکی، رئولوژیک، الکتریکی، کاتالیستی، مقاومت در برابر شعله و نوری طراحی نمود. خواص نانوکامپوزیت های زمینه پلیمری به نوع، اندازه، شکل و غلظت نانوذرات وارد شده همچنین اندرکنش آن ها با زمینه پلیمری بستگی خواهند داشت. مشکل اساسی در زمینه نانوکامپوزیت های زمینه پلیمری، جلوگیری از کلوخه ای شدن نانوذرات است. ایجاد نانوذرات هم پاش در یک زمینه پلیمری کاریست دشوار چرا که سطح ویژه بالا و اثرات حجمی کلوخه شدن را تشویق می کنند. این مشکل را می توان با اصلاح سطح نانوذرات معدنی حل کرد. اصلاح سطح اندرکنش های فصل مشترکی بین ذرات و ماتریکس پلیمری را بهبود می بخشد. دو رهیافت کلی برای اصلاح سطح نانوذرات معدنی وجود دارد: اول با جذب سطحی یا واکنش با کوچک مولکول ها مثل عوامل جفت شونده سیلان و دوم با گرَفت کردن مولکول های پلیمری به وسیله پیوند کووالانسی با گروه های هیدروکسیل باقی مانده روی سطح ذره. مزیت رهیافت دوم بدین علت است که ذرات گرَفت شده با پلیمر را می توان با انتخاب مناسب گونه های منومر گرَفت شونده و شرایط فرآیند برای داشتن خواص دلخواه طراحی نمود.