پاورپوینت آسیب نخاعی – پاراپلژی و مراقبت های پرستاری

33اسلاید

آناتومی طناب نخاعی

طناب نخاعی استوانه ای از بافت عصبی که ضخامت آن تقریباً به اندازه انگشت کوچک است و ٣٨ تا ۴۵

سانتی متر طول دارد. این طناب از سوراخ جمجمه شروع می شود به طوری که از بالا با بصل النخاع در

در ارتباط است و درون کانال ستون مهره ای تا سطح قاعده بدنه اولین مهره کمری L1  پایین کشیده شده است

و در آنجا به دسته ای از رشته های عصبی به نام اعصاب دم اسبی ختم می شود. این اعصاب از مناطق

کمری و خاجی ستون فقرات بیرون می آیند. طناب نخاعی از ٣١ قسمت تشکیل شده است که از هر کدام

یک جفت عصب خارج می شود .ضخامت این طناب در نقاط مختلف متفاوت است و در نواحی گردنی و

کمری قدری ضخیم تر است. زیرا در این ناحیه عصب بزرگی برای نواحی دست و پا از نخاع خارج می

شود. این دو ناحیه را برجستگی های گردنی و کمری نخاع می گویند.

آسیب  های طناب نخاعی (SCI)  یکی از مشکلات اصلی مرتبط با سلامت به شمار می آید.

در برگیرنده آسیب هایی است که در اثر تروما به طناب نخاعی، ستون مهره ها، بافت نرم نگهدارنده و دیسک های بین مهره ای وارد می شود.

٪۸۰ بیماران دچار SCI  مرد هستند. میانگین سنی آسیب دیدگی از ۲۹ سال در دهه ۱۹۷۰ به ۴۲ سال در سال ۲۰۱۰ افزایش یافته است ( NSCISC ۲۰۱۶).

امید به زندگی در افراد دچار SCI افزایش یافته است؛ علت آن را می توان بهبود مراقبتهای مربوط به سلامتی دانست. اگرچه این مراقبتها در افراد دچار SCI هنوز اندکی کمتر از افراد بدون SCI است.  علل اصلی وقوع مرگ شامل پنومونی،آمبولی ریوی (PE) میباشند.