قلم نی را درمرکّب زد و شروع به نوشتن کرد:

به هــــــــزار نقش زیبا                                  گل و سبزه را کشیدی

شب و روز و کوه و دریا                                هــــــــمه را تو آفریدی

نگاهی به خطّش انداخت.

– چه خطّ بدی! خیلی خراب است! دوباره بنویسم.

این بار با دقّت بیشتری شروع به نوشتن کرد و همان دو بیت را نوشت؛ امّا باز خوب نشد.