پدرم آلبومش را باز کرده بود و با هم عکس ها را تماشا می کردیم.

هر کدام را نمی شناختم، پدرم معرّفی می کرد.

یکی از آنها جوانی بود که با مهربانی دست خود را روی شانه ی کودکی گذاشته بود و هر دو لبخند بر لب، کنار رودخانه ایستاده بودند. پدرم خم شد؛ صورت آن مرد جوان را بوسید و گفت:

«این آقا، اوّلین معلّم من است و این عکسِ روز اردوی ماست.

و…