ورزش «جودو» یکی از ورزشهای قدیمی در کشور ژاپن و بنیانگذار آن استاد «جیگارو کانو» است.

واژه «جودو» از ترکیب دو کلمه “جو” به معنای ملایمت ، و واژه “دو” به معنی اصل و یا روش است

 .لغت”جو” از ورزش «جوجیتسو»

مشتق شده که توسط سامورائی ها مورد استفاده قرار می گرفت .

 پس جودو را تحت عنوان “روش ملایمت” ترجمه کرده‌اند

هدف ورزش جودو پرتاب کردن ، گیر انداختن ، خفه کردن و قفل مفصل حریف به منظور تسلیم کردن وی می باشد .

. حتی زمانی که فرد جودو را به عنوان دفاع شخصی فرا می گیرد چگونگی دفع مشت ها ، لگد ها و سلاح ها را با پرتاب کردن ، خفه کردن و قفل های مفاصل می آموزد .

 این ورزش اگر به درستی تعلیم داده شود یکی از بهترین روش های دفاع شخصی می باشد .

فلسفه جودو
دو اصل مهم جودو عبارتند از “حداکثر کارایی” و “کمک و سودرسانی متقابل”.

هدف حداکثر کارایی این است که یک جودوکا با استفاده از کمترین نیروی فیزیکی، حریفش را پرتاب کند.

این هدف از استفاده ی صحیح تکنیک ها و زمان بندی مناسب بدست می آید.

 کمک و سودرسانی متقابل این است که دکتر کانو معتقد بود که جودو میتواند به افراد کمک کند که فردی مفیدتر برای جامعه باشند. او می گفت نظم شخصی که جودو به هنرجویان می آموزد به زندگی روزمره میرسد و بدین صورت است که جودو به هنرجویان کمک می کند که فردی مفیدتر برای جامعه باشند.

سبک های جودو
· جودوی المپیکی: معروف ترین سبک کودوکان جودو می باشد که امروزه در ایران و تمام دنیا بطور گسترده آموزش داده میشود.

• 
  جودوی آمریکایی: ترکیبی از جودو، کشتی، بوکس، جوجیتسو و ساواته است.

• جوجیتسوی برزیلی

• جودو-دو: در استرالیا، آقای ژولیوس فلک و چند تن دیگر سیستمی بر اساس تکنیک های پرتاب ابداع کردند که آن را جودودو نامیدند. آنها هدفشان را از ابداع این سبک، توسعه جودو اعلام کرده اند.

  · کاوایشی ریو جوجیتسو:

• کوسن جودو: این سبک هم که در قرن 20 محبوبیت پیدا کرد

• 
  جودوی روسی: نکته ای جالب که در مورد این سبک میتواند گفت این است که بعضی از تکنیک های این سبک، توسط فدراسیون جهانی جودو قبول شده و وارد جودوی المپیکی شده اند.

.

·