معرفی پیامبر  به عنوان اسوه حسنه در واقع بیانگر بزرگ‌ترین تفاوت میان مکتب انبیاء و غیر آن است؛ زیرا مکتب انبیاء از خصوصیت عملی بودن و به عینیت توجه داشتن، برخوردار است. نگارنده این نوشتار هرگز مدعی نیست که شخصیت و برنامه‌های رسول خدا  به طور کامل و دقیق بررسی و ارائه شده است بلکه سعی داشته است تا آن بخش از رفتارها و برنامه‌های مدیریتی در زمینه‌های (سیاسی- اجتماعی- فرهنگی و اقتصادی) که در تحقق تشکیل و اداره‌ جامعه اسلامی و حفظ و تداوم آن نقش داشته است را تا حدی بررسی و معرفی و ارائه نماید. امید است که با کمک پروردگار این امر مهم به خوبی پایان یابد و قدمی مثبت را در مدیریت بهتر فرهنگی در سطح جامعه را بردارد. فهرست ارائه مطالب به صورت زیر است:

مقدمه.

مفهوم شناسی.

معنای لغوی و اصطلاحی«مدیریت».

معنای لغوی و اصطلاحی «فرهنگ».

 معنای لغوی و اصطلاحی «جامعه».

 عرصه‌های جغرافیایی.

جهان شمولی مدیریت فرهنگی اسلامی.

اقدامات عملی پیامبر6 در راستای مدیریت فرهنگی جهان شمول.

هجرت عاملی برای اشاعه فرهنگ.

ارسال نامه به مناطق مختلف.

ارسال نماینده به سوی امپراطوری‌ها.

انتقال فرهنگ با پذیرش نمایندگان سرزمین ها دیگر.

نمایاندن قدرت اسلام با اعزام سریه و برخورد های نظامی.

تبلیغات فرهنگی مناسب در مکان‌‌های راهبردی.

عرصه‌های سیاسی.

تشکیل حکومت بر پایه دین و توحید.

توجه به عدالت در حکومت.

تعاون و همکاری بین حکومت و مردم.

 رحمت و مودّت حاکم نسبت به مردم.

جلب منافع و دفع مفاسد از اهداف حکومت.

شورا و مشورت در حکومت اسلامی.

اهمیت مشورت در حکومت از دیدگاه اسلام.

مشورت حاکم اسلامی با زیر دستان در مواقع حسّاس.

عرصه‌های اجتماعی.

ارتقاء سطح بصیرت و علم آموزی.

توجه به تربیت فردی.

اصلاح خانواده و توجه به آن.

توجه به آحاد جامعه به ویژه محرومان.

توجه به تربیت اجتماعی و مبارزه با فرهنگ جاهلی.

تحکیم روابط اجتماعی.

حسن معاشرت و توجه به اخلاق نیکو در جامعه.

برخورد نیکو با افراد تازه مسلمان.

احترام به اقلیت های مذهبی در جامعه.

ترویج فرهنگ عدالت‌گرایی و ظلم ستیزی..

ترویج اعتدال و میانه‌روی در جامعه.

عرصه های اقتصادی.

برنامه ریزی اقتصادی.

 درآمد و تولید.

توجه به کار و کسب روزی حلال.

ضرورت تلاش انسان برای کسب روزی.

برخورد با برخی از معاملات زمان جاهلیت.

حرمت ربا.

 تعیین محل مناسب برای کسب و تجارت.

خودداری از غش در معامله.

تشکیل بیت المال محلی برای جمع‌آوری در‌آمدهای حکومتی.

 توزیع و مصرف.

میانه‌روی در مصرف.

عدالت در تقسیم غنائم.

توجه به انفاق.

نتیجه گیری.