مالیات کربن مالیاتی است که بر استفاده از سوختهای مبتنی بر کربن (سوختهای فسیلی زغال سنگ، نفت، گاز)  وضع می‌شود و سیاست اصلی برای کاهش و نهایتا حذف استفاده از سوختهای فسیلی است که استفاده از آنها موجب عدم ثبات و تخریب محیط و آب و هوا است.

مالیات کربن یک روش و واقعا تنها روش است که از طریق آن می‌توان از مصرف‌کنندگان سوختهای فسیلی بابت آسیب به محیط از طریق آزادکردن دی‌اکسید کربن در فضا، غرامت دریافت کرد. اگر نرخ آن به اندازه کافی بالا باشد انگیزه پولی قدرتمندی برای تغییر به سمت انرژی‌های پاک در کل اقتصاد است.

ساختار شیمیایی کربن قوی ولی در عین حال ساده است. میزان CO2 آزاد شده در هنگام سوختن هر سوخت فسیلی شدیدا متناسب با محتوای کربن هر سوخت است. این امر اجازه می‌دهد که مالیات کربن در ابتدای زنجیره سوخت یعنی زمانی که از زمین استخراج می‌شود یا در زمان واردات وضع شود که به طور گسترده‌ای اداره آن را آسان‌تر می‌کند.

اساس انرژی هر سوخت فسیلی در اتم‌های کربن و هیدروژن آن است. سوختن این اتم‌ها انرژی گرمایی ایجاد می‌کند اما کربن را نیز به دی‌اکسید کربن تبدیل می‌کند. گاز طبیعی با بالاترین نسبت هیدروژن به کربن، سوختی است که کمترین کربن را دارد در حالی که زغال‌سنگ دارای بیشترین کربن است. CO2 آزاد شده از سوختن این سوختها به جو رفته و در حدود یک قرن در آنجا باقی می‌ماند و موجب گرمایش جهانی زمین و دیگر تغییرات آب و هوایی مضر می‌گردد.

محتوای کربن هر سوخت فسیلی دقیقا شناخته شده است. مالیات کربن از این نسبتها تبعیت کرده و برای زغال‌سنگ مالیات بیشتری نسبت به دیگر محصولات نفتی و همچنین بسیار بیشتر از گاز طبیعی تعیین می‌کند. این امر موجب سادگی در مستندسازی و اندازه‌گیری مالیات کربن می‌شود.